Sinds een paar maanden komen we in Groningen twee keer per maand bij elkaar. De eerste zaterdag is er een korte bijeenkomst (zonder soep) en de derde zaterdag is de bijeenkomst uitgebreider. Afgelopen zaterdag wat het dus de eerste bijeenkomst, een korte sangha. We waren met een klein groepje dit keer, 8 leden. Het nieuwe jaar is net begonnen en het is nog vakantie. Daar komt het door. Het is wel eens leuk om in zo'n klein groepje te mediteren. Wel knus eigenlijk. En er was dit voordeel: er was genoeg ruimte voor de mindfulness movements. Asha leidde ons door de bewegingen. Daarna was er een meditatie op de vijf aandachtsoefeningen, de loopmeditatie en de stille meditatie.
Het dharmadelen ging over voornemens. Heb je ze wel, heb je ze niet? Het viel me op dat bijna iedereen bezig was met loslaten: niet meer proberen zoveel te plannen en te beheersen, maar het leven accepteren zoals het komt, de gewoonte om te oordelen loslaten, spullen loslaten naar aanleiding van een verhaal over een boeddhist uit Belgie, pijn en verdriet loslaten en je open stellen voor wat zich aandient aan moois.
Voornemens zijn eigenlijk de keerzijde van verlangen. Als je je voorneemt om iets niet meer te doen of om iets meer of beter te doen, ligt daar een verlangen aan de horizon. Stoppen met roken, toch wel voornemen nummer een in Nederland, verwijst naar het verlangen om een gezond leven te hebben. Net als minder drinken, minder eten. Hoewel dat ook wel samen kan hangen met het vele eten en drinken van de feestdagen.
Ik zag dit ook bij de wensen uit de groep. Niet meer oordelen is de keerzijde van het verlangen om een mild en liefdevol persoon te zijn. (Degene die dit voornemen heeft is al heel liefdevol, maar dat terzijde). Volgens mij is het een goed teken dat we als leden van de sangha allemaal streven naar het loslaten van dingen in ons leven. Het is voor mij een teken dat we ernaar verlangen om te groeien in aandacht en milde vriendelijkheid.
Een mooi vooruitzicht voor het nieuwe jaar.
Marianne
