Deze dag ontvouwt zich langzaam in eenvoudig samen zijn.
Nothing to do, Nowhere to go.
De nieuwe grote bel word ingewijd. Zorgvuldig uitgezocht
door Anne en Else Marijke. De klank is prachtig en brengt je terug naar huis.
van ons houden een prachtige dharmalezing over
verzoening. Wijsheid schuilt in eenvoud.
We genieten in stilte van de lunch en van de heerlijke
dingen die iedereen mee heeft gebracht.
Ucu is er met Esra Fien en Maarten en Esther zijn er met
Hanna en Myrthe. De kleintjes laten ons zien dat je rustig onbevangen kan
zijn.
We doen een korte loopmeditatie door de weilanden. Er is
niets anders dan zijn.
Weer terug gaan we aan de slag met de opdracht om te tekenen
of op te schrijven wat de dag en het thema met je deden. Er ontstaan om me heen
allemaal prachtige blaadjes. Dan is het alweer tijd om dharma te delen. En we
sluiten af met een heerlijk lied.
Verzoening.
Het zou zo simpel kunnen zijn: als je slechts ziet wat je
nodig hebt. En niet alleen jij, die ander ook. Maar je ego maakt je blind. Die
ander heeft me pijn gedaan. Echt zien is: ik vraag om wat ik nodig heb, puur en
echt. En dan mag jij zeggen of je dat wel of niet voor hebt. We hebben allebei
wensen en verlangens en die zijn bij voorbaat anders. Dat is niet goed of
slecht. We zijn alleen zelden zo helder dat we dat zien. Pijn is slechts een
weerspiegeling van verlangen. En hoe meer je hecht aan die ander, hoe groter de
pijn. In die spiegel zie ik jou. Want jij bent mij en ik ben jou.
