Sanghabijeenkomst 15 september 2012

Een mooie ochtend. Kleine Hannah, onze little Buddha is er en verluchtigt onze meditatie met gekir en gepruttel. Het geeft de meditatie een heel eigen sfeer. Arthur heeft de ochtend voorbereid. Hij heeft gekozen voor een aantal teksten van Dennis Ganpo Merzel.


I
De ademhaling is er altijd, hij is altijd bij je. Als je echt opgaat in het ademhalen zelf, of zoals wij het noemen, 'één bent met je ademhaling', is er alleen maar ademen. Er is geen verschil, geen scheiding tussen binnen en buiten, tussen jezelf en al het andere. We zetten onszelf dus op een kunnen, brengen onze geest tot rust en zijn ons bewust van de ademhaling, om alleen maar ademhaling te zijn.
Als we echt één worden met het ademen of zitten, valt zelfs alle inspanning weg. Het wordt iets moeiteloos, alleen maar ademen, alleen maar zitten, omdat er niemand meer is die zich inspant. Niemand haalt adem. Ademen is ademen en zitten alleen maar zitten.

II
Wanneer we mediteren, keren we terug naar ons primaire evenwicht, onze oorspronkelijke staat. Het is de meest zuivere en natuurlijke manier van zijn. Daar komt alles uit voort. 
Misschien heb je zo'n fundamentele werkelijkheidservaring wel eens gehad. In de bergen of aan zee, of bij het luisteren naar muziek. Op de een of andere manier ken je die zuivere momenten van alleen-maar-zijn, de stilte waarin alles wat zich voordoet volmaakt is, Op zulke ogenblikken ontbreekt niets en niets is de veel. Zo'n moment is tijdloos. Zittende meditatie lijkt de meest directe weg tot zo'n ervaring.

III
Zitten is thuiskomen in onze meest natuurlijke staat van zijn. We keren terug naar de geest van alledag. De reis die we het grootste deel van ons leven ondernemen, heeft ons steeds verder van de natuurlijke staat van zijn verwijderd.
De eerste keer dat we zitten, ervaren we dat gevoel van thuiskomen al. Met de tijd, groeit dat gevoel sterker en ervaren we dat thuis niet een plek ergens buiten ons is, maar dat we overal thuis zijn.

IV
Angst kan opkomen als we beginnen met het loslaten van onze zelfbeelden. In deze zenpraktijk gaan we beseffen dat alle oké is, zoals het is, zelfs als je weet dat je binnenkort doodgaat. Je komt dot een kijk op de dingen die inhoudt dat alles wat gebeurt, volmaakt is. Dus als je de greep op je vertrouwde zelfbeeld verliest, vertrouw er dan op dat het goed is. 
Je zult je vertrouwde zelfbeeld kwijtraken, maar je vormt ook een nieuw. Vervolgens ga je aan het werk om ook dat nieuwe beeld los te laten, omdat je ontdekt hebt hoe bevrijdend het is geen beeld van jezelf te hebben. Als dat een aantal keren is gebeurd, begin je te merken dat er toch iets doorgaat.
Uiteindelijk besef je dat elk beeld van jezelf bedacht is, alleen maar uit ideeën en meningen bestaat.We hebben allerlei ideeën bijeengeraapt en op één hoop gegooid om een beeld van onszelf te scheppen. Het is heel bevrijdend dat beeld te verliezen en terug te keren tot niet-weten.

De foto is gemaakt door Marianne Kruijswijk

Een terugblik op een zomerbijeenkomst

Meestal is het rustig in de Sangha in de zomermaanden. Na de Dag van de Aandacht zijn er geen bijeenkomsten meer in het Vipassanacentrum. Dit jaar vonden velen van ons het toch lastig om elkaar zo lang niet te zien en het zonder steun in de beoefening te moeten stellen. Daarom zijn er toch bijeenkomsten geweest op intitiatief van enkele leden. Ik vind dat een teken dat we steeds meer naar elkaar toegroeien. Mooi om te zien.

Een aantal van ons was van plan om naar de zomerretraite van EIAB te gaan. Ter voorbereiding nodigde S. hen uit bij haar stacaravan. Else Marijke schreef  dezelfde dag nog een verslag, dat ze me toestuurde. Een mooi, passend verhaal over aandacht en zoeken naar geluk.

Vandaag, zaterdag 28 juli, zijn we te gast bij Sujata op een camping in Appelscha. Wat sanghaleden die zich willen voorbereiden op de retraite en lezing met Thich Nhat Hanh in augustus te Walbröl en Den Haag.

We hebben ook wat gasten: één uit een Chinese Karuna traditie en éen Karuna (Hanna) nog vrijwel zonder traditie: de 5 maanden oude baby van twee van onze sanghaleden. Ze zijn overigens beiden lenig: de wat ouder man vouwt zich moeiteloos in de halve lotus ( 50 jaar oefening, zegt ie!) en de jonge Karuna steekt zonder probleem bijna haar teen in haar mond.

We worden warm verwelkomd met koffie/thee en lekkers in een paradijselijk oord: stacaravan met ruim gazon en wijds uitzicht. Achter de heg ontvouwt zich een fri(e)s weiland met grazende koeien. Als we worden uitgenodigd om binnen te gaan mediteren, stel ik voor het toch maar buiten te doen. Hoewel bewolkt, is de fris warme lucht aangenaam. Bovendien heb ik nog nooit een “spettermeditatie” gedaan, en al zou het gaan plenzen,  een “plensmeditatie” lijkt me ook niet gek.  Het is tenslotte vakantie en dan valt de stress met bakken van me af en blijkt het Boeddhistisch ideaal van gelijkmoedigheid opeens binnen handbereik.

Als een wesp rond het hoofd van één van de deelnemers gonst, lijkt de “zoemmeditatie” ook een aanlokkelijke nieuwe variant.

De jonge Karuna doet vandaag de zangmeditatie: ze kirt en piept dat het een lieve lust is, de vogels voelen zich geïnspireerd en doen vrolijk mee. De hond van Asha bewaakt met gegrom de stilte. In deze zomerse omstandigheden verloopt de zit-loop-zit meditatie verrukkelijk: de adem in en uit, een frisse bloem, een stevige berg, alles lukt vandaag. Behalve dan die halve lotus – met een vleugje Karuna ( mededogen) laat ik me toch maar op een stoel zakken.

“Hoe bereid je je voor op de retraite?” is het het onderwerp van het dharmadelen voor en na de lunch. Drie van onze leden gaan wat eerder naar de retraite om te helpen alles klaar te maken. “Genieten” blijkt  het sleutelwoord, zie jezelf niet alleen als gastgever, maar ook de gast, geen onderscheid. Gelukkig zijn is belangrijker dan alles perfect geregeld te hebben.

Wat het je nodig tijdens de retraite? De één wil mogelijk wat ondersteuning als ze zich te midden van die 580 deelnemers alleen mocht voelen: een wandeling, even een omhelzing. De ander wil met een open houding ernaar toe: zien wat zich aandient….

De lunch is heerlijk en ook de zon, die toch nog tevoorschijn komt. Als we met 5 minuten stilte afsluiten , begint het toch nog te spetteren: wat tranen glijden langs mijn wangen.  Ach, wat mis ik mijn geliefde “spetter”  toch, mijn levensgezel en tochtgenoot, met wie ik vele retraites de stilte, de wijsheid en de lach mocht delen. Ik vraag om handen van de sangha en zo sluiten we af: de handen op elkaars harten: hartverwarmend. Nog wat stil geniet ik van een laatste kopje thee. Dank je wel Sujata  voor het goede idee, de fijne ontvangst!

En voor wie het betreft: een goede retraite. Voor jullie allen: een goede zomer met een vleugje Karuna ( mededogen)!

Else Marijke Schot

Compassionate lamp of the Source

De foto is afkomstig van Flickrhivemind

Na de zomer... de sangha

Afgelopen zaterdag (1 september) waren we voor het eerst weer bij elkaar in het Vipassanacentrum. Het is een mooie zomer geweest. We hebben elkaar in kleine groepjes getroffen in de tuin of op de camping. Een aantal van ons is naar de zomerretraite van het EIAB geweest. En een aantal bezocht de lezing van Thich Nhat Hanh in Den Haag of keek die op de livestream.

Het was goed om elkaar weer te zien. Samen oefenen is toch een verrijkende ervaring. Het is niet altijd makkelijk om het mediteren alleen vol te houden. Zelfs een monnik vindt het soms nog moeilijk, heeft één van ons tijdens de retraite gehoord. Je kunt elkaar steunen in de sangha door samen te oefenen en gedachten en ervaringen te delen, samen te lopen, samen thee te drinken of samen te zingen.

Het is niet voor niks: de Boeddha, de Dharma en de Sangha.