In het pikkedonker loop
ik over het smalle pad tussen de dennen in het bos. Ik omhels de bomen met heel
mijn lichaam. Ik vraag raad over wat er in de meditatie in mij naar boven is
gekomen. De bomen geven mij feilloos het goede antwoord. Ik ben veilig. Alle
angst van vroeger is overbodig. Ik hoor de uil roepen. Herboren, vol inzicht,
vol met vragen, verzoend met mezelf en het leven loop ik naar het klooster. Ik
hoef aan niemand te vertellen wat ik heb meegemaakt. We zwijgen en maken
allemaal onze innerlijke reis.
Ik ben verbonden met
Moeder Aarde, die er altijd voor mij is.
Ik ben zelf ook Moeder
Aarde, net als mijn overleden moeder. Ik ben het kind van de moeder aller
moeders en de moeder aller vaders, van de oersoep en het stof der sterren. Ik
ben verbonden met mijn voorouders, waar Thay het zo vaak over heeft. Ik ben
deel van de stroom van grootmoeders, grootvaders, kinderen, kleinkinderen. Zo
kan ik mild zijn voor mij zelf, en ook voor anderen. Zo zie ik dat bepaalde
dingen worden doorgegeven en dat het niet mijn fout is, dat ik dat nog niet heb
opgelost.
Bij de loopmeditatie
ontroert mij bij het zien van al die individuen: hier loopt een mens met zijn
of haar ouders en voorouders, zo gaan we allen samen.
Sister Chan Duc legt me
uit wat verzoening is en hoe ik verlichting eveneens voor de vorige generaties
kan bereiken. Het komt erop neer dat ik naar de negatieve zaadjes en
gewoonte-energieën in mezelf moet kijken. Kan ik mezelf vergeven, dan kan ik
ook mild zijn voor de ander. Als ik dan die negatieve gewoonte-energieën om kan
vormen en in het vervolg alleen de goede zaadjes water geef en laat bloeien,
heb ik de knoop losgemaakt. Hoewel in feite niets afkeurenswaardig is en het al
een wonder is dat al die zaden in ons bestaan.
Vijf dagen in stilte
geeft het voorrecht om diep naar binnen te gaan. Ik begrijp beter wat meditatie
doet, ik voel merkbaar het effect. Dat motiveert me om thuis nog meer in stilte
te zijn.
Door de adem te volgen,
stop je het denken. Hoe meer je dat oefent, des te kleiner de rol van Manas
wordt, de ik-maker die geen leed wil, die oordeelt, zich vastklampt, meer wil, altijd
plezier najaagt. Zodra zijn rol kleiner wordt, kom je makkelijker in contact
met alle zaden die in je zijn, ook met die je liever niet wilt voelen. Zonder
zijn tussenkomst kunnen alle zaden natuurlijk opbloeien in je bewustzijn. Het
denken kost veel energie, natuurlijkheid van stilte niet. Ik merk dat ik eerder
herken wat er in me leeft, ook oude dingen, ik kan de dingen makkelijker laten
komen en gaan, zonder oordeel, dat is bevrijdend.
Sister Chan Duc Spreekt
mooi over Moeder Aarde, beantwoordt vol liefde onze geschreven vragen, ze reikt
ons zoveel aan. Neem er de tijd voor, wil je spiritueel leven. We gaan naar
huis en weten wat te doen. Ik lees niet meer de krant bij het ontbijt, ik geef
de stilte de tijd te herkennen wat er in me is op het moment. Een boom omhelzen
mis ik in de binnenstad. Of de magie van zomaar in het pikkedonker in het bos
te zijn. Boven de stad hoor ik de ganzen overvliegen.
Ada/ Tedere handeling
van het hart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten